Cień Hodży i zegarek Busha

Nie znam takiego drugiego proamerykańskiego kraju w Europie jak Albania. Choć w tej miłości kryje się też wyrachowanie, bo gdyby nie Stany, Albania nie należałaby do NATO, a Kosowo nie ogłosiłoby niepodległości, w każdym razie nie tak szybko Tirana wita chłodną zimową nocą. Znów jestem w Albanii, niegdyś kraju za najbardziej stalową kurtyną – i to z obu stron komunistyczną. Dziś ten ponoć jeden z dwóch, obok Mołdawii, najbiedniejszych krajów Europy już nie jest pod wpływem czerwonego cienia dyktatora Envera Hodży. Towarzysz Hodża nie kłaniał się Moskwie, ale Marksowi jak najbardziej, i to w najbardziej ortodoksyjnej formie jego ideologii. Dziś już nikt nie nazywa Albanii Koreą Północną Europy, a stolica Albanii przez ostatnie dziewięć lat zmieniła się nie do poznania, choć prowincja ponoć już w dużo mniejszym stopniu. Tirana trzy kadencje była rządzona przez... artystę malarza Ediego Ramę. Miasto wypiękniało, a dekoracje świąteczne robią wrażenie. Ciekawe, że choć