Miasto ze snu

Jak się nie dziwić dwoistości charakteru, gdy wody laguny są gwarantem bezpieczeństwa, ale jednocześnie stałym zagrożeniem zatopienia? O Wenecji  można bez końca. Na kartach książki Petera Ackroyda serenissima jawi się jako „miasto ze snu” – synteza  sprzeczności. Nie ma też w świecie miejsc sobie równych lub chociaż podobnych. Bo jakże porównać te pałace obłożone marmurem z indiańskimi domkami na palach wokół akwenu Maracaibo, którym Wenezuela zawdzięcza swoją nazwę? Zawodzi również zestawienie z Petersburgiem, też wzniesionym na palach w błocie, ale dawna rosyjska stolica to pomnik despotyzmu, podczas gdy Wenecja jest apoteozą wolności. Powstała w wiekach ciemnych, jako schronienie rzymskich obywateli przed barbarzyńcami. Rychło okrzepła, i, jak twierdzą legendy, za wstawiennictwem św. Marka, którego relikwie wykradziono z islamskiej Aleksandrii (chytrze owinąwszy je wieprzowym mięsem), stworzyła morskie imperium, pozostając, oligarchiczną wprawdzie, ale jednak