„1670” ma sporo niezłych momentów i dobrej muzyki. I nieco za dużo drewnianych scen. Pomysł jest świetny, bardzo dobry jest Bartłomiej Topa. Ale całość meandruje w stronę netfliksowego przeciętniactwa.
„Mutato nomine de te fabula narratur” („pod zmienionym imieniem o tobie bajka ta mówi”) – głosi łacińska sentencja. „1670” to w dużej mierze mockumentarna [fikcja udająca film dokumentalny, często przyjmująca formę satyry lub parodii – przyp. red.] przypowieść o współczesnej Polsce. O sarmacko-pańszczyźnianych korzeniach naszych narodowych przywar. „1670” to oczywiście popkulturowe odczytanie szalenie dziś rozpowszechnionej krytyki szlacheckiej Polski.
Jedni powiedzą, że szlachcic Jan Paweł (Bartłomiej Topa), który chce być najsłynniejszym Janem Pawłem w polskich dziejach, to kpina z dość już zszarganych świętości. Że cała jego rodzina, na czele z Zofią (Katarzyna Herman), żoną-kryptolesbijką, to kpina z tradycyjnych wzorców. Drudzy odpowiedzą – no i bardzo dobrze.
SUBSKRYBUJ aby mieć dostęp do wszystkich tekstów oraz lektora na gazetapolska.pl
Miesięczny dostęp do wszystkich treści serwisu www.gazetapolska.pl.
Masz już subskrypcję? Zaloguj się
* Masz pytania odnośnie subskrypcji? Napisz do nas [email protected]
