Schizofrenia stosowana

Tym razem wcale nie będzie o pośle Niesiołowskim, lecz o jego kolegach, na co dzień mniej skłonnych do zachowań histerycznych. Choć trudno nazwać je normalnymi. Wynikają one z odmienności postępowania w dni powszednie i świąteczne. W dni powszednie nasi bohaterowie „nie klękają przed księdzem”, uznają „polskość za nienormalność”, żartują z postaw patriotycznych, sprzyjają wojnie z krzyżem, usuwają, jak mogą, religię z przestrzeni publicznej, promując różne postnowoczesne dewiacje – od ślubów pederastów po rugowanie najświętszych polskich lektur z kanonu szkolnego. Ich język pełen jest kpin z moherów, smoleńskiego ludu, a zarazem przymilny dla wielkich tego świata... Ale przychodzi dzień świąteczny. I nagle – jakaż cudowna odmiana! Codzienni libertyni stają w pierwszym szeregu patriotów. Nad głową powiewają im biało-czerwone sztandary, w klapach widać obowiązkowe kokardy w barwach narodowych (nie kotyliony, medialni kretyni, kotyliony są na balu!), z ust leje się