Niemcy i Rosja. Czym kończą się wojny totalne

Styczeń 1946 roku. Mam 12 lat. Kijów. Chreszczatyk w gruzach. Na placu Kalinina (teraz Majdan Niezależności) zebrały się tysiące kijowian, którzy nie spuszczając wzroku, patrzą na szubienicę stojącą przed cudem ocalałym dwupiętrowym budynkiem (na jego miejscu teraz wznosi się budynek związków zawodowych). Śniegu prawie nie było, jedynie szadź przeszła delikatnymi smużkami po stosach rozbitej cegły. Przyjechały ciężarówki, zatrzymały się blisko szubienic. Z głośników wybrzmiał wyrok śmierci, jakieś nieznajome niemieckie nazwiska i momentalnie sołdaci w białych kożuchach zaczęli zrzucać z przyczep jakieś postacie w szarozielonych płaszczach. Tłum srogo milczał, obserwując stracenie niemieckich okupantów. Tak skończyła się ich totalna wojna.

Dokładnie 80 lat temu, 18 lutego 1943 roku, w Berlinie miało miejsce wydarzenie, które dzięki znanemu filmowi dokumentalnemu zapisało się na kartach historii II wojny światowej i stało się kluczowe dla milionów ludzi –