Kocie znaki, mroczne tropy. Dwa albumy Aleksandry Waliszewskiej

Mało jest dla człowieka równie pouczających rzeczy jak obserwowanie kota. Z czasem dziecięcy zachwyt blaknie i traci ostrość – ale mało znam ludzi, którzy wobec perypetii i sposobów kociego żywota potrafią przejść obojętnie. W przypadku większości z nas są to oczywiście dość niezgrabne zachwyty i pierwotne trwogi – czasem refleksja nad kotami przeradza się w sztukę.  

Całkiem niedawno ukazał się drugi tom albumu „Koty” Aleksandry Waliszewskiej, wydany przez rymkiewiczowską z ciała i ducha fundację Evviva L’arte. Nie byłoby – być może – tego wydawnictwa i jego najsłynniejszych książek, na czele z „Upiorem” Łukasza Kozaka, gdyby nie koty w wierszach Jarosława Marka Rymkiewicza. Koty z ogrodu w Milanówku, „koty ułomne oraz koty parafialne” odprowadzające zimową porą kotkę Zuzię na cmentarz w Bolimowie; kot, który poluje na ptaszki (i jest jak „świat, który pokazuje nam swoje pazury”), wreszcie uczony kot, który siedzi na szafie „i czyta »Sein und Zeit« od