Pięćdziesięciu kasiarzy pani premier

Gdy statek tonie, nie ma nic gorszego niż podejmowanie panicznych decyzji, które mogą jedynie pogrążyć jednostkę pływającą. Czasem niekompetentny kapitan, wiedząc, iż za wszystko ponosi odpowiedzialność, próbuje udawać, że nic strasznego się właściwie nie dzieje – ot, po prostu mamy dziurę w burcie i nabieramy wody. Wtedy niestety decyzja o ogłoszeniu alarmu, wydawaniu kamizelek ratunkowych i spuszczaniu szalup zapada zbyt późno Tak działo się chociażby w wypadku włoskiej Costa Concordia, na której kapitan Schettino, pozbawiony wyobraźni, zapatrzony w siebie bufon popłynął zbyt blisko wybrzeży, aby zaszpanować przed kochanką, co stało się przyczyną tragedii. W tonącej Platformie mechanizm jest podobny, choć za klęskę nie odpowiada jedynie Gregorio Schettino ani nawet nieudolna Ewa Kopacz, ale przede wszystkim trwająca od ośmiu lat pycha władzy, jaką ukształtował Donald Tusk. Kapitan ucieka pierwszy Gdyby przyjąć za Conradem i jego powieścią „Los” metaforę Polski jako