Raz na każde pokolenie Polacy zrywali się do walki o wolną Polskę. Epopeja napoleońska, powstanie listopadowe, powstanie styczniowe – to nie tylko ofiary krwi składane przez najlepszych synów Ojczyzny na ołtarzu wolności. Celem ponawianych co generację powstań było również utrzymywanie na szczycie polskiej hierarchii narodowych wartości obowiązku walki o niepodległość.
Poezja polska dziewiętnastego stulecia ukazuje nam, jaką tragedią była utrata własnego państwa. Gdy inne narody modliły się o pokój, o pomyślne życie i dobrobyt następnych pokoleń, Polacy prosili o wojnę. Oto końcowy fragment „Litanii pielgrzymskiej” Adama Mickiewicza:
O wojnę powszechną za Wolność Ludów! Prosimy cię Panie. O Broń i orły narodowe. Prosimy cię Panie. O śmierć szczęśliwą na polu bitwy. Prosimy cię Panie. O grób dla kości naszych w ziemi naszéj. Prosimy cię Panie. O niepodległość całość i wolność Ojczyzny naszéj. Prosimy cię Panie. W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
SUBSKRYBUJ aby mieć dostęp do wszystkich tekstów www.gazetapolska.pl
Miesięczny dostęp do wszystkich treści serwisu www.gazetapolska.pl.
Masz już subskrypcję? Zaloguj się
* Masz pytania odnośnie subskrypcji? Napisz do nas prenumerata@gazetapolska.pl
