Lata 2007–2015 nie były, wbrew oficjalnemu urzędowo-medialnemu optymizmowi, zbyt wesołe, najgorzej wspominam z nich okres 2010–2014. Czemu 2010, to oczywiste.
Ostatni rok czy może nawet półtora roku rządów Platformy przyniosło już jednak pewną nadzieję na zmianę i ta zmiana faktycznie się dokonała. Nawet jeśli nie wszędzie i nie w takim wymiarze, w jakim byśmy tego oczekiwali. Piszę o tym w kontekście wyborczych obietnic i zapowiedzi, a także tego, jak na nie reagujemy. Państwo wiedzą już więcej, ja znam dopiero początek opowieści o tym, co jeszcze rządzący zobowiązują się zrobić, jeśli po 15 października rządzącymi pozostaną. Znam też reakcje na te zapowiedzi. Słyszę więc i czytam, że skoro czegoś nie zrobiono albo zrobiono połowę, to już nie ma co o tym mówić, więc, zgaduję, i robić nie trzeba. Niech pacjenci jedzą pomyje z cateringu, niech bloki się walą, a starsi mieszkańcy niech gniją uwięzieni na wyższych piętrach, gdy ich dzieci wyrzuci z kraju
SUBSKRYBUJ aby mieć dostęp do wszystkich tekstów oraz lektora na gazetapolska.pl
Miesięczny dostęp do wszystkich treści serwisu www.gazetapolska.pl.
Masz już subskrypcję? Zaloguj się
* Masz pytania odnośnie subskrypcji? Napisz do nas [email protected]
