Genderowa rewolucja i pożyteczni idioci

Wciąż słyszę, oczywiście od „światłych” i rozsądnych obywateli, że gender to nauka. Ale jeśli tak jest, to trudno nie zadać pytania: dlaczego „Gazeta Wyborcza” wciąż pisze o „genderowej rewolucji”? Celem nauki nie jest przecież przeprowadzanie społecznej zmiany, nie jest nią kształtowanie nowych relacji, a co najwyżej poważny opis rzeczywistości, przeanalizowanie jej, ewentualnie sformułowanie wskazówek, które społeczeństwo może, ale przecież nie musi, wcielić w życie. Z gender jest inaczej, ono w zasadzie wychodzi od wskazówek, formułuje jasne cele, a potem przeprowadza „badania”, których celem jest nie co innego, jak zmiana rzeczywistości, która genderystom nie odpowiada. Jeśli zaś rzeczywistość nie dorasta do założeń ideologicznych, to – by posłużyć się słynnym zdaniem przypisywanym Heglowi – tym gorzej dla rzeczywistości. Tak jest choćby z przemocą w rodzinie. Statystyki policyjne są bezlitosne dla genderowej tezy, że dla kobiety najbardziej niebezpiecznym