Amerykański sen

Dziwna to musiała być scena. Wzdłuż stojących rzędem ludzi przesuwał się starszy, wysoki, siwy mężczyzna. Witano go z szacunkiem, a on, przyzwyczajony do tego, z każdym zamieniał dwa słowa z wytrenowaną przez lata sympatią. I wtedy podszedł do niego ten facet. 

Młodszy, trochę niższy, bardzo pewny siebie. „Dzień dobry panie prezydencie” – powiedział. „Przyzna pan, że ja też jestem bardzo wysoki”. Starszy uśmiechnął się, nie był pewien, czy dobrze zrozumiał, choć angielski jego rozmówcy nie brzmiał najgorzej. W tej chwili dopchało się jeszcze dwóch – starszych, choć od niego też młodszych, ewidentnie byli z tamtym. Uścisnął dłoń jednego z nich, drugi zaczął mówić, jeszcze zanim wyciągnął rękę. „Donald” – rzekł i wtedy starszy mężczyzna poczuł nieprzyjemne ukłucie w sercu. Nie chcąc psuć sobie nastroju, zaczął przesuwać się w stronę następnych oczekujących. A ten mówił: „Dla nas, tak jak dla Ameryki, najważniejsza jest praworządność i demokracja. Wygramy i na