Szaleńcy i polityka

W polityce polskiej, a może raczej w polityce kreowanej nad Wisłą, Odrą, Wartą i Bugiem (dostrzegacie Państwo różnicę między tymi dwiema definicjami?), jest sporo szaleńców. Prawdę mówiąc: zawsze tak było. 

Teraz jednak proces ten przybrał niepokojące rozmiary, bo łyżka dziegciu szaleńców w beczce miodu ludzi zdroworozsądkowych to rzecz może nie fajna, lecz do ogarnięcia. Tyle że owego dziegciu szaleństwa przybywa i przybywa, a miodu, ku rozpaczy Kubusia Puchata, ubywa. Tymczasem wymieniany już w naszym hymnie narodowym cesarz Napoleon I Bonaparte mawiał, że „najlepszym dowodem szaleństwa jest dysproporcja między urojonymi planami a posiadanymi możliwościami”. Miałby uciechę, obserwując sytuację polityczną w Polsce, Fryderyk Nietzsche. Ta bowiem wydaje się być, przynajmniej w części, potwierdzeniem jego tezy, która brzmi: „Szaleństwo u jednostki jest czymś rzadkim, jednakże u grup, stronnictw i epok –  regułą”… Rodak cytowanego tu już, a przywoływanego w „