Koniec epoki beznadziei. Śmierć Breżniewa

12 października 1960 roku, w czasie XV sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, sowiecki przywódca Nikita Chruszczow, próbując przerwać proamerykańską wypowiedź filipińskiego senatora, zdjął but i zaczął tłuc nim w swój pulpit. Dla świata był to przejaw sowieckiej arogancji i bezczelności, dla prominentnych członków Politbiura kolejny sygnał, że nieobliczalnego i nieprzewidywalnego Chruszczowa należy usunąć. Pałacowy zamach stanu udało się przeprowadzić dopiero w 1964 roku, gdy Chruszczow na wiele miesięcy wyjechał z Moskwy i wypoczywał w Picundzie na Krymie. Pucz przeprowadził protegowany Chruszczowa, przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRS – Leonid Breżniew.

Spiskowcy – Leonid Breżniew, Aleksiej Kosygin i Nikołaj Podgorny – podzielili się władzą, Breżniew objął najważniejszy urząd sekretarza generalnego KPZR. Kilkanaście lat rządów tego czerwonego triumwiratu często uznaje się za czasy zastoju ekonomicznego i władzy partyjnego „betonu”, przyczyn tego stanu