Balon Grodzkiego doleciał do Miami

Polski świat polityczny pełen jest nieciekawych, mętnych i tuzinkowo myślących postaci, wśród nich jednak marszałek senatu pan Grodzki zdecydowanie się wyróżnia. Gdyby poszukać polskiej jednostki obrazującej bezpodstawną nadętość i nieuzasadnioną żadnymi dokonaniami pychę, jeden Grodzki mógłby być właściwą jednostką pomiaru.

Grodzki uosabia w sobie wszystkie groteskowe i komiczne cechy, które może w sobie mieć dygnitarz. Ten komizm jest tym bardziej zabawny, że powstaje w sposób niezamierzony.

Istnienie w polskiej polityce często uzależnione jest od przypadku, po prostu wystarczy być w odpowiednim miejscu i czasie, innym źródłem awansu jest znajomość z liderem podlewana lizusostwem, bywa też kupowanie sobie miejsc w parlamencie i wślizgiwanie się na plecach kolegów, a także korzystanie ze wspomagania rozmaitych służb – rodzimych i obcych. To w istocie nudny standard. Czasami zdarzają się jednak postaci takie jak Tomasz Grodzki. Co prawda w przypadku