Nie ma chyba bardziej odległych od siebie sfer niż poezja (prawdziwa) i polityka. Tworzywem obu tych dziedzin jest słowo. Różnica polega jednak na tym, jak to słowo jest przez nie traktowane.
W poezji tkwi szacunek i nawet bojaźń przed kreatywną mocą słowa, w polityce słowo używane jest jak tania dziewka spod niezbyt rozpalonej latarni. Należy zatem pieczołowicie dbać o to, aby sfer tych nie mieszać, ba… nie dopuszczać nawet, aby się one ze sobą pospolitowały! Każdy, kto ten zakaz, kulturowe tabu ludzi myślących, przekracza, musi za to solennie zapłacić. Nie może być inaczej, gdyż wtedy sól naszego istnienia zamieni się w kolejną substancję służącą komercji i oszukańczemu kuglarstwu – profesji ludzi, którzy na publicznych kłamstwach i żonglerkach ważnymi pojęciami budują sobie polityczne kariery i dostatek.
Człowiekiem, który to nienapisane tabu naruszył – odczułem to jak kulturowe naruszenie odwiecznego zakazu, takie kulturowe zboczenie – jest
SUBSKRYBUJ aby mieć dostęp do wszystkich tekstów oraz lektora na gazetapolska.pl
Miesięczny dostęp do wszystkich treści serwisu www.gazetapolska.pl.
Masz już subskrypcję? Zaloguj się
* Masz pytania odnośnie subskrypcji? Napisz do nas [email protected]
