Bezkarni

Dopiero po latach, dzięki takim autorom jak Tadeusz Płużański i możliwości dobrania się do zasobów archiwalnych, można zdrapać politurę i kurz świętego spokoju i zapytać o zbrodnie. Wcześniej, mimo potępienia stalinizmu, tropiono jedynie zbrodniarzy hitlerowskich. Kąkolewskiemu zapewne nawet do głowy by nie przyszło, żeby zwrócić się do Heleny Wolińskiej, Stefana Michnika czy Igora Andrejewa z pytaniem „Co u pani (pana) słychać?”. Płużański (sam syn więźnia systemu stalinowskiego) mówi o nich krótko – „bestie”. Można używać innych dosadnych słów dla ubranych w togi czy mundury morderców Polaków – kaci, zbrodniarze. Pochodzili z różnych środowisk, bywali z pochodzenia Żydami, Polakami, Ukraińcami, mieli piękne, a także paskudne rodowody okupacyjne, jednak zjednoczyła ich nadgorliwość wobec stalinowskiego reżimu. Płużański przedstawia szeroką galerię tych postaci. Jest m.in. zasłużony współpracownik NKWD Stanisław Supruniuk, który mimo zarzucenia mu przez IPN 19 zbrodni komunistycznych