Angeli Merkel i J.C. Junckerowi do poduszki

Z rąk islamskich terrorystów zginęło 13 listopada w Paryżu co najmniej 129 osób, 200 jest rannych. Europa przeciera oczy ze zdumienia. Tak jakby zamachy w Madrycie, Londynie, bestialski mord na Lee Rigbym, dużo wcześniejszy (ale jakże brutalny) na Theo van Goghu czy krwawa łaźnia w redakcji „Charlie Hebdo” rozegrały się nie w XXI wieku, ale w okolicach II wojny światowej. W studiach telewizyjnych już zajęli swoje boksy startowe eksperci, tłumaczą, że jak morderca woła: „Allah Akbar”, to to nie ma nic wspólnego z islamem, a jak terrorysta przybył do Europy jako uchodźca, to to nie ma nic wspólnego z zakrawającą na zdradę stanu polityką migracyjną Angeli Merkel Poziom degeneracji umysłowej elit, które wbrew brutalnej rzeczywistości na wzór kanclerz Niemiec forsują – najłagodniej mówiąc – mało roztropną i jeszcze mniej wiarygodną narrację, poraża. Nie tylko dlatego, że taka postawa uniemożliwia właściwe zdiagnozowanie choroby, a więc i kurację, lecz także dlatego, że