Dyplomaci z ręką w nocniku

Z początkiem listopada postanowiłem sporządzić specyficzny raport poległych. Nie ludzi. Spraw! Polskich ważnych spraw, które padły w ciągu minionego roku, roku pod butem demokracji walczącej. Poległy przede wszystkim narodowe ambicje i obiecanki nowej władzy. Mówiąc w skrócie: wiek emerytalny w górę, świadczenia socjalne w dół, migranci do środeczka, dziennikarze do kąta, a oponenci do więzienia. Na tej liście nieobecności najciszej z polską polityką zagraniczną. Co jak co, ale właśnie ona, po ksenofobicznych i nieakceptowanych przez postępową ludzkość rządach PiS-u, powinna rozkwitnąć. Zwłaszcza gdy jej stery znalazły się w rękach Cesarza Europy i jego arcyministra TalleyRadka. Nareszcie mieliśmy być doceniani, dopuszczani do strategicznych decyzji i najbardziej zyskownych projektów, a głos z Warszawy, wypowiadany w bezbłędnej niemczyźnie i oxfordzkim angielskim, miał być słyszany od Nowej Zelandii aż po Kazachstan. Liczyliśmy na pozycję prymusa, a doczekaliśmy się opinii lizusa.