AfD nie rządzi, ale tworzy politykę

Ostatnie wybory pokazały, że polityczny mainstream, nawet przy rosnącej popularności AfD, ma w zanadrzu chwyty, by utrzymać się u włazy. Problem w tym, że ceną za powstrzymanie radykałów, było przejęcie sporej części ich postulatów, a to może zdestabilizować cały system europejski. 

Niemiecki system polityczny słynie ze swej stabilności. Nie zdarzają się tam właściwie skrócone kadencje, nagłe zmiany ministrów czy premierów lub zerwane koalicje. Partie głównego nurtu od dziesięcioleci funkcjonują w symbiozie lub – jak kto woli – kartelu. Są to CDU (chadecja), SPD (socjaldemokracja), Zieloni i FDP (liberałowie). Dlatego naszych zachodnich sąsiadów szokuje to, że wybory w jednym z landów może wygrać prawicowo-populistyczna AfD, a potem powtórzyć ten sam sukces w innym, oraz to, że jedna z najstarszych partii w niemieckim systemie, czyli SPD, może odnotowywać jednocyfrowe wyniki. Można nawet mówić o pewnej histerii, której ulegają komentatorzy, autorytety moralne, a nawet