Farsa

Sprawa Wałęsy wróciła. Jako farsa. To, co kiedyś w kwestii „Bolka” mogło wydawać się tragiczne, za sprawą głównego zainteresowanego stało się, niestety, śmieszne. Składniki iście szekspirowskiego dramatu – duch ojca (Kiszczak), oszalała Ofelia i trucizna sączona do ucha (społeczeństwu) w nowym wydaniu okazują się groteskowe. Poczynając od półprzytomnej wdowy z parciem na szkło większym niż u tuzina celebrytów, po histerie różnej maści kandydatów na obrońców „człowieka z teczki”. Nawet zmarły generał Kiszczak powraca jako karykatura wizerunku człowieka honoru, który namalował mu Michnik. Sam bohater naszej młodości, za którego kiedyś dalibyśmy się porąbać, zrywaliśmy długoletnie przyjaźnie i o którego toczyliśmy spory, kluczy i kręci jak mały złodziejaszek złapany na kradzieży kury. Coraz bardziej nieprawdopodobne wersje (np. kwitowanie pieniędzy ubekowi dyktowane ponoć litością) wywołują już tylko wstyd. W jeszcze większe zażenowanie wprawiają działania pseudoelity,