O ludziach prawdziwych

Czy nie warto w końcu zrobić kilku filmów o naszych rodakach – więźniach niemieckich czy sowieckich obozów śmierci? Nie chce mi się pisać o Sawickich i Sikorskich, bo oni tworzą tę część historii Polski, która jest tylko kłopotem i powodem do wstydu. Wolę dziś napisać o ludziach prawdziwych, którzy tworzyli rzeczywiste dzieje naszej ojczyzny, płacąc za to wielką cenę i nigdy nie wypinając piersi po medale. Właśnie przeglądam opowieści byłych więźniów obozów koncentracyjnych. Oczywiście chodzi o niemieckie obozy – niech nikt nie śmie mieć tu innych skojarzeń. Wszyscy więźniowie to młodzi Polacy, którzy w czasie zakończenia II wojny światowej mieli od kilku do dwudziestu kilku lat.  Trochę o nich zapomnieliśmy, w ramach bezsensownego dzielenia polskich ofiar na te z ręki Sowietów i te z ręki Niemców. W zależności od sytuacji o jednych się mówi, inne przemilcza świadomie lub nie. A każda z tych historii to jak materiał na film sensacyjny – w Hollywood dawno by powstały