Aluminiowe ogórki na brezentowym polu

Reżyser „Lata”, traktującego o sowieckim rocku AD 1981, siedzi w areszcie za mniemane malwersacje. Pierwowzory filmowych bohaterów, rywali w miłości i artystycznych współpracowników – Majk Naumenko (lider Zooparku) i Wiktor Coj (grupa Kino) – nie żyją. Z ekranu rozbrzmiewa piosenka „Lato”, szydercza, krytyczna, beznadziejna, ale i zadziorna jak trzeba, no i skrzeczy bidna, okrutna, radziecka rzeczywistość. Znamy podobny świat, nasi rockmani z Oddziału zamkniętego, Budki suflera, Perfectu, też rzucali mu swoje oskarżenia. Luz-blues! I jak obywatele Sojuza konstruowali artystyczny język, odsłuchując płyty Davida Bowie, Lou Reeda, T-Rex, Sex Pistols, stwarzali jego oryginalne wersje, jak Dżem z Riedelem granym przez Kota w „Skazanym na bluesa”. W „Lecie” prawdziwa jest historia i ciekawa filmowa forma. Natasza, żona Majka, wpada w oko Cojowi, młodemu rockmanowi o azjatyckich rysach, ale i między panami jest artystyczne przyciąganie. Muzycy grają po domach, polują na