Odwaga myślenia

Z kolei felietony z okresu przełomu 1990–1991 oddają nie tylko znakomicie klimat tamtego czasu, ale też dokumentują sporo rozczarowań autora, najpierw wobec „pierwszego niekomunistycznego premiera” Tadeusza Mazowieckiego, później do obdarzonego wielkim kredytem zaufania Lecha Wałęsy. Wkrótce potem obrywa się Janowi Olszewskiemu za dążność do dekomunizacji. Kisiel jest wówczas przede wszystkim wolnorynkowcem, marzy mu się prywatyzacja i reprywatyzacja, szerokie otwarcie dla kapitału zagranicznego, a znienawidzony przez naród Leszek Balcerowicz wydaje się zbyt mało konsekwentny. Popiera Kongres Liberalno-Demokratyczny, ale jednak coś mu się w tej formacji nie podoba... Czytając wspomniany tom, stale miałem przed oczyma pytanie: gdzie dzisiaj byłby Kisiel? Co by publikował? Komu przydzielałby swoje nagrody? Najbliżej było mu zawsze do Janusza Korwin-Mikkego, ale czy wytrzymałby dwadzieścia lat w roli kompletnego outsidera? A jakie pismo poza „Najwyższym Czasem” udostępniałoby mu swoje