W klatce trzeba się bić

Obejrzeliśmy niedawno film „Geniusz” o narwanym debiutancie, na którego talencie poznaje się bystry redaktor. Ta opowieść o zmaganiach i współpracy Thomasa Wolfe z Perkinsem, odkrywcą literackich sław, niesie pewien schemat. Młody wierzga, ale wiedza starego jest pociągająca, a postawa – ojcowska. Figury ucznia i nauczyciela, buntownika i mędrca powtarzają się w opowieściach o sztuce, nauce, sporcie. Boks jest tu szczególnie fascynujący. Chodzi o przemoc, ale walki wygrywa się głową, a nie jedynie pięściami. Trafiają doń ostrzy chłopcy z poplątanymi życiorysami, a medialna otoczka ringu bywa szemrana. Cyzelowanie kunsztu i charakteru też ma swoją dramaturgię, dlatego kino wraca na ring. W filmie o Robercie Duranie, zawodowym mistrzu paru wag, królu nokautu skuteczniejszym od Claya/Ali, ciekawy jest motyw panamski. Dzieciak z przedmieść, nienawidzący USA, z nędzy i poniżenia pięściami wywalczy sobie drogę do godności i wielkości. Zdobędzie też miłość życia. Samorodny