Wielkopolsko, ojczyzno moja…

Informacja, że plenery do narodowej epopei wieszcz poeta wziął z innego krańca Rzeczypospolitej, nie są aż tak zaskakujące, jeśli idzie o praktykę literacką Kilka lat temu mój wydawca Tadeusz Zysk, właściciel pięknego dworu w Brzostkowie, uświadomił mi, że Adam Mickiewicz opisując w „Panu Tadeuszu” krajobrazy i obyczaje, niekoniecznie posługiwał się dziecięcymi wspomnieniami z Litwy. Wizja narodowej epopei narodziła się podczas pobytu w Wielkopolsce, dokąd przybył, by, jak twierdzą jedni, przebić się do Królestwa i dołączyć do narodowego zrywu, lub, jak szepczą inni, cierpieć za miliony w ramionach wielkopolskich arystokratek, z Konstancją Łubieńską na czele. To, co lekko mnie zaskoczyło, jest dla skrzętnych mieszkańców regionu powodem do dumy, a także biznesu. Na Mickiewiczu można zarobić, zwłaszcza że poza Wilnem i Poznaniem wielki Adam nie odwiedził żadnego z wielkich miast Polaków. Wydana dość niedawno praca „Wędrówki z Panem Tadeuszem” Andrzeja Kuźmińskiego