Bond na zimno

Filmy żywią się filmami; kto tego nie lubi, stwierdza, że obejrzał wszystko i rezygnuje z X Muzy. Ten proces zakłócają geniusze albo wariaci (co w przypadku np. Quentina Tarantino wychodzi na jedno). Dzięki nim wracamy do kina. Ritchie, reżyser m.in. „Porachunków” i „Sherlocka Holmesa” z Robertem Downeyem, czuje filmową formę, zręcznie bawi się gatunkami. Trudno rozstrzygnąć, czy sięgając po telewizyjny szlagier szpiegowski, serial USA z lat 1964–1968, dotknął granic własnych, czy słabizn niedzisiejszej luzackiej narracji. Oto ludzie w tzw. demoludach ciężko dyszą, Sowieci budują Mur, a Amerykanie udają, że istnieją potężniejsi od Sowietów wrogowie, których mogliby solidarnie zwalczać. Chodzi o pogrobowców faszyzmu z bronią atomową w rękach! Lata 60. kochały takie fabuły. Akcja zaczyna się w NRD, w Berlinie, do którego przyjeżdża amerykański superszpieg, były złodziej (Cavill). Kiedy usiłuje obudzić „śpiocha”, córkę naukowca (Vikander), wchodzi mu w drogę agent KGB (