Nasz sierpień

I stało się! W radosne święto 15 sierpnia wróciła Polska. Nasze były ulice, nasze niebo, a momentami nawet wydawało się, że nasza jest telewizja. Wszechwładna do tej pory władza zniknęła. Bezradna premier trzydziestoparomilionowego kraju, ubrana jak na piknik, miotała się po ulicy, z trudem rozróżniając żołnierzy od publiczności. Gdyby nie te gafy, nikt nie zauważyłby jej obecności lub jej braku. Wicepremierzy Tomasz Siemoniak i Janusz Piechociński zachowywali się tak, jakby do końca życia chcieli nieść baldachim nad Andrzejem Dudą. Można było ustawić wartę honorową w intencji ofiar smoleńskich WEWNĄTRZ pałacowego dziedzińca, odsłaniać pomniki bohaterów i śledzić widowiska przygotowane przez rekonstruktorów. Znikły gdzieś rowy, podziały dzielące rzekomo „ten kraj”. Specjalistom od psychologii pozostawiam wytłumaczenie, dlaczego przystępujący do komunii św. prezydent Duda jest naturalny, a jego poprzednik w tej samej roli – sztuczny jak orzeł z czekolady czy jak gen.