Chopin według Wierzbickiego

Dlaczego w odróżnieniu od innych twórców epoki, przeważnie słabszych od niego, nie pozostawił po sobie żadnej szkoły? Dlaczego każda epoka odkrywa go na nowo? Nie  jestem melomanem, nie znam się na muzyce, a na dobitkę Stwórca nie obdarzył mnie słuchem. Jeśli sięgnąłem po „Nieboskiego Chopina”, to ze względu na jego autora, Piotra Wierzbickiego, przyjaciela utraconego przed 10 laty podczas dramatycznego sporu w „Gazecie Polskiej”. Nie żałowałem wyboru, książkę pochłonąłem błyskawicznie, mimo pułapek, jakie gotowały mi nieznane tytuły i terminy. Mimo braku smakowitych plotek i sensacji, jakie zazwyczaj towarzyszą pracom o celebrytach, urzekł mnie sposób narracji, z jaką Piotr pisze o wieszczu, pełnej pasji gorączkowego rytmu, nagłych zawieszeń i inteligentnych zagadek, które autor usiłuje rozwiązać. Skąd wzięła się owa nadzwyczajność polskiego kompozytora, którego nie sposób pomylić z żadnym innym? Dlaczego w odróżnieniu od innych twórców epoki, przeważnie słabszych