Słowacki według Malczewskiego

Świat, według Jacka Malczewskiego, zarządzany jest przez Śmierć. Słowo to trzeba w tym wypadku pisać dużą literą, bo dla Malczewskiego, jak mówią nam jego obrazy, była to zawsze Śmierć osobowa – Śmierć mająca swoją kobiecą osobowość. Tę osobową Śmierć – konkretną, bo dającą się namalować jako konkretna postać kobieca – możemy oglądać na wielu obrazach Malczewskiego. Jest tuż obok, patrzy w oczy tego, kto ją maluje, albo stoi za jego plecami. Nie wiadomo tylko, czy go widzi – patrzy na niego, nawet wkłada mu palce w oczy, ale może go nie dostrzega, może patrzy wzrokiem niewidzącym – może to jest Śmierć niewidząca – niewidoma. Niemal zawsze ma przy sobie kosę – wiadomo, po co. Wystarczy też spojrzeć na którykolwiek z tych obrazów, aby uznać, za Malczewskim, że w Śmierci jest coś bardzo pociągającego – że to jest osoba kusząca, taka, która wabi i zwabia. Czym Śmierć wabiła Malczewskiego, co go w niej kusiło, też od razu widać, bo liczne jego Śmierci są zawsze tej samej