Chłodnym okiem

Historycy publicyści z pewnością opiszą ten okres jako zmagania się Polski wolnej z tą ciągle zniewoloną, dążącej do samorządności – z „układem”, suwerennej – z postkolonialną.   Pisanie o dziejach najnowszych jest zawsze zajęciem ryzykownym. Historia opisywana na bieżąco, chcąc nie chcąc, prawie zawsze staje się  polityką. Może służyć doraźnym rozgrywkom i łatwo przekształcić się w publicystykę historyczną. Zwłaszcza gdy brak dystansu i najważniejszych źródeł, jakimi bywają akta tajnych służb i wspomnienia polityków na emeryturze. Stąd u  historyków odpowiedzialnych – a takim niewątpliwie jest Antoni Dudek – dążenie do maksymalnej obiektywizacji, prezentowanie tylko faktów sprawdzonych, słowem – portretowanie historii z grubsza tak, jak została przekazana przez media. Próżno przy takich założeniach szukać w niej hipotez spiskowych czy ambicji obnażenia istotnych mechanizmów, wejścia głębiej za kulisy, i to w kontekście uwarunkowań międzynarodowych. Historia Polityczna Polski 1989–