Rok księcia „Pepi”

Wywiązywał się z nich młody Poniatowski znakomicie, szczególnie w 1792 r. podczas wojny z Rosją w obronie Konstytucji 3 maja. Przyczynił się m.in. do zwycięstwa wojsk polskich pod Zielenicami na Wołyniu, a była to pierwsza polska wiktoria od stu lat. To wówczas namówił stryja do ustanowienia orderu wojennego Virtuti Militari, stając się zresztą wraz z Tadeuszem Kościuszko jego pierwszym kawalerem. Walczył też w powstaniu kościuszkowskim w 1794 r., ale w czasie okupacji stolicy przez Prusaków, jaka nastąpiła po klęsce insurekcji, oddał się uciechom i zabawie. W służbie ojczyzny stanął ponownie w 1806 r. po zajęciu Warszawy przez Francuzów. Napoleon I powierzył mu armię Księstwa Warszawskiego. Dowodząc nią w czasie wojny z Austrią w 1809 r., wykazał się męstwem i nieprzeciętnym talentem wojskowym (na wzmiankę zasługuje tu szczególnie bitwa pod Raszynem oraz kampania w Galicji, podczas której zajął Kraków i Lwów). Trzy lata później w czasie wyprawy na Moskwę został dowódcą V Korpusu,