Duńczyk o polskim sercu. Niezwykłe przypadki Harro Harringa

Kwestia przynależności narodowej XIX-wiecznego poety, publicysty, malarza i rewolucjonisty – Harro Harringa – może przyprawić o ból głowy. Choć mówił i pisał po niemiecku, do 30. roku życia legitymował się duńskim paszportem, którego z kolei wyrzekł się, by wstąpić do armii Królestwa Polskiego. Polaków pokochał do tego stopnia, że przyjął nazwisko Kazimirowicz. W pewnym momencie był obywatelem USA, ale ostatecznie to obywatelstwo odrzucił. Po jego tragicznej śmierci twórcy epitafium bezradnie rozłożyli ręce i wyryli na płycie nagrobnej napis: „Był Duńczykiem”. Dziś nazwisko Harring mówi coś jedynie badaczom historii literatury niemieckiej. Tymczasem w pierwszej połowie XIX wieku jego utwory cieszyły się ogromną popularnością. Liberalni czytelnicy wieszali sobie w salonach portrety autora, co nie spotykało się z aprobatą władz. W Niemczech za posiadanie choćby jednego jego wiersza groziła niemal dekada odsiadki. Sam Harring aktywnie uprawiał turystykę więzienną,