Nippon i cień Rosji

Wysyłam ten felieton do „Gazety Polskiej” z kraju, którego dewizą jest „Pokój i postęp”. Nie, to nie wycieczka w przeszłość do jakiegoś komunistycznego skansenu. To żaden relikt socrealizmu, żaden dinozaur systemu sowieckiego. To państwo to... Japonia. A owo hasło to motto sędziwego cesarza. Jestem tu po raz piąty, ale ostatni raz byłem wieki temu: przed 16 laty, przy okazji piłkarskich mistrzostw świata. Skoro już wspomniałem cesarza, to do niego nawiązuje też hymn „Kimi Ga Yo” ze słowami, które wyrażają wszystko: „Rządy cesarza niech trwają tysiące lat”. Tak, w tym państwie czuje się historię. Akurat mija równo ćwierć wieku, gdy przybyłem tu pierwszy raz. Tokio, Mito (i Festiwal Polskiej Kultury w tym mieście) – to zapamiętałem. Bo w Nagasaki, Kioto, na Suzuce byłem już podczas kolejnych wojaży do Kraju Kwitnącej Wiśni. Co urzeka mnie w Japonii? Na przykład ciągłość historii. To, że dzieje tego kraju, nawet jeśli przerywane traumą japońskiej klęski w wojnie z USA