Trochę gorzkiej prawdy

Jeszcze całkiem niedawno do takich prac jak „Żydowscy kolaboranci Hitlera” czy „Zakłamany Holocaust” Ireneusza Lisiaka podchodziłbym z najwyższą wstrzemięźliwością. Brutalny atak na Polskę powoduje, że stosowanie jakiejkolwiek autocenzury przestaje mieć sens, pojawia się natomiast ogromny głód wiedzy w sferze częściowo zmitologizowanej, a w dużym stopniu przemilczanej. Akceptacja stanowiska uznającego Żydów za największą i właściwie jedyną ofiarę reżimu hitlerowskiego, a Holocaust za bezprecedensowe wydarzenie w dziejach ludzkości, prowadzi do relatywizowania innych tragedii. Obsadzając jeden naród w roli ofiary, dość łatwo udaje się zepchnąć inne do roli współsprawców. A przecież, dowodzi Lisiak, nie brakło kolaborantów po stronie żydowskiej. Relacje ocalałych mówią o straszliwych zbrodniach obciążających policję żydowską, o żydowskim (sic!) szmalcownictwie, przypominając choćby aferę hotelu Saskiego, mającą na celu wyłapanie bogatych Żydów ukrywających się po