Terytorialsi z krainy Muminków. Ćwierć miliona żołnierzy w terenie
Obrona narodowa [Fińska armia]
Niezwykle rozbudowany i głęboko zakorzeniony w strukturach militarnych Finlandii system wojsk obrony terytorialnej to doskonały wzór do naśladowania dla polskiej armii, gdzie ten rodzaj sił zbrojnych wciąż pozostaje w fazie formowania.
Finlandia to kraj z obowiązkową służbą wojskową. Obejmuje ona obywateli, którzy ukończyli 18 lat. Zwykle służba zasadnicza, trwająca od 180 do 362 dni (w zależności od specjalizacji), odbywana jest między 19. a 21. rokiem życia. Następnie, jeżeli dany obywatel nie rozpocznie kariery oficerskiej, przenoszony jest do rezerwy. Jako rezerwista funkcjonuje do końca roku, w którym ukończy 60 lat. Wielu Finów nie chce jednak na tak długo rozstawać się z armią, dlatego decydują się na wcielenie do oddziałów Maakuntajoukot – fińskiej obrony terytorialnej. To jeden z dwóch – obok wojsk operacyjnych – filarów sił zbrojnych (Suomen puolustusvoimat). I choć zawodowa fińska armia liczy obecnie około 30 tys. żołnierzy, to w czasie wojny lub zagrożenia dla bezpieczeństwa zmobilizowanych może zostać 250 tys. dodatkowych żołnierzy. Większość z nich to właśnie przedstawiciele armii terytorialnej.
Swoją obecną strukturę Maakuntajoukot zawdzięcza reformie fińskiego systemu obronnego, którą przeprowadzono w 2007 r. Na jej podstawie w każdej z 320 gmin w Finlandii uformowano kilkusetosobowe oddziały, podzielone na kompanie i plutony, dowodzone przez oficerów, podległe dowództwu jednego z czterech dystryktów wojskowych, na które podzielona jest Finlandia. Ochotnicy zgłaszający akces do OT podpisują specjalny kontrakt, w ramach którego są zobowiązani do odbycia każdego roku minimum 15 dni szkolenia. Co ciekawe, część szkolenia musi zostać przeprowadzona w okresie zimowym. Prowadzeniem manewrów zajmuje się Narodowe Stowarzyszenie Szkolenia Obronnego (Maanpuolustuskoulutusyhdistys). Za każdy dzień spędzony na poligonie żołnierz Maakuntajoukot otrzymuje wynagrodzenie w wysokości około 50 euro. Każdy z wojskowych dostaje kompleksowe wyposażenie, na które składają się umundurowanie i osprzęt. Po zakończonym szkoleniu trzeba jednak zdać broń do miejscowej jednostki.
Głównym zadaniem żołnierzy OT jest pomoc lokalnym władzom i społeczności w sytuacjach kryzysowych i podczas klęsk żywiołowych, wsparcie miejscowych służb w zapewnieniu bezpieczeństwa oraz prowadzenie szkoleń z zakresu przeciwdziałania zagrożeniom na terenie danej gminy. Zadania diametralnie zmieniają się w razie wybuchu konfliktu zbrojnego. Wówczas oddziały terytorialne przejmują auspicje armii zawodowej i z bronią w ręku realizują działania operacyjne.
Podczas wrześniowej wizyty w Helsinkach z uznaniem o fińskiej obronie terytorialnej wypowiadał się minister obrony narodowej RP Antoni Macierewicz. – Finlandia to kraj, który ma najszerzej rozwinięty system obrony terytorialnej, najbardziej zakorzeniony w narodowym systemie kształtowana ducha obronnego – przyznał szef MON.
Niezwykle rozbudowany i głęboko zakorzeniony w strukturach militarnych Finlandii system wojsk obrony terytorialnej to doskonały wzór do naśladowania dla polskiej armii, gdzie ten rodzaj sił zbrojnych wciąż pozostaje w fazie formowania.
Finlandia to kraj z obowiązkową służbą wojskową. Obejmuje ona obywateli, którzy ukończyli 18 lat. Zwykle służba zasadnicza, trwająca od 180 do 362 dni (w zależności od specjalizacji), odbywana jest między 19. a 21. rokiem życia. Następnie, jeżeli dany obywatel nie rozpocznie kariery oficerskiej, przenoszony jest do rezerwy. Jako rezerwista funkcjonuje do końca roku, w którym ukończy 60 lat. Wielu Finów nie chce jednak na tak długo rozstawać się z armią, dlatego decydują się na wcielenie do oddziałów Maakuntajoukot – fińskiej obrony terytorialnej. To jeden z dwóch – obok wojsk operacyjnych – filarów sił zbrojnych (Suomen puolustusvoimat). I choć zawodowa fińska armia liczy obecnie około 30 tys. żołnierzy, to w czasie wojny lub zagrożenia dla bezpieczeństwa zmobilizowanych może zostać 250 tys. dodatkowych żołnierzy. Większość z nich to właśnie przedstawiciele armii terytorialnej.
Swoją obecną strukturę Maakuntajoukot zawdzięcza reformie fińskiego systemu obronnego, którą przeprowadzono w 2007 r. Na jej podstawie w każdej z 320 gmin w Finlandii uformowano kilkusetosobowe oddziały, podzielone na kompanie i plutony, dowodzone przez oficerów, podległe dowództwu jednego z czterech dystryktów wojskowych, na które podzielona jest Finlandia. Ochotnicy zgłaszający akces do OT podpisują specjalny kontrakt, w ramach którego są zobowiązani do odbycia każdego roku minimum 15 dni szkolenia. Co ciekawe, część szkolenia musi zostać przeprowadzona w okresie zimowym. Prowadzeniem manewrów zajmuje się Narodowe Stowarzyszenie Szkolenia Obronnego (Maanpuolustuskoulutusyhdistys). Za każdy dzień spędzony na poligonie żołnierz Maakuntajoukot otrzymuje wynagrodzenie w wysokości około 50 euro. Każdy z wojskowych dostaje kompleksowe wyposażenie, na które składają się umundurowanie i osprzęt. Po zakończonym szkoleniu trzeba jednak zdać broń do miejscowej jednostki.
Głównym zadaniem żołnierzy OT jest pomoc lokalnym władzom i społeczności w sytuacjach kryzysowych i podczas klęsk żywiołowych, wsparcie miejscowych służb w zapewnieniu bezpieczeństwa oraz prowadzenie szkoleń z zakresu przeciwdziałania zagrożeniom na terenie danej gminy. Zadania diametralnie zmieniają się w razie wybuchu konfliktu zbrojnego. Wówczas oddziały terytorialne przejmują auspicje armii zawodowej i z bronią w ręku realizują działania operacyjne.
Podczas wrześniowej wizyty w Helsinkach z uznaniem o fińskiej obronie terytorialnej wypowiadał się minister obrony narodowej RP Antoni Macierewicz. – Finlandia to kraj, który ma najszerzej rozwinięty system obrony terytorialnej, najbardziej zakorzeniony w narodowym systemie kształtowana ducha obronnego – przyznał szef MON.
Patron działu Obrona Narodowa: Polska Grupa Zbrojeniowa
Autor:
Numer: