Polska zachowała się, jak trzeba

Ludobójstwo wołyńskie, w tym krwawa niedziela 11 lipca 1943 r., to najbardziej zapomniana i zakłamana zbrodnia dokonana na Polakach w XX w. Nie mówiło się o niej za komuny – bo o polskich Kresach musieliśmy zapomnieć. O tej wyjątkowej tragedii, którą możemy śmiało nazwać Holocaustem Polaków, nie mówiło się również w okrągłostołowej III RP – bo „elity” musiały układać konstruktywne stosunki z nowym ukraińskim państwem. Nawet kilka dni temu, podczas dyskusji w Polskim Radiu Szczecin usłyszałem, że Ukraina od upadku komunizmu ma problemy i nie powinniśmy jątrzyć. To optyka odwróconej ofiary. Ofiarami mają być nie zamordowani Polacy, w łącznej liczbie nawet ponad 150 tys. (Wołyń, Małopolska Wschodnia), ale Ukraińcy, których prosimy przecież (nie zmuszamy) do… stanięcia w prawdzie. Ludobójstwo wołyńskie to również najmniej rozliczona zbrodnia na Polakach w XX w. Bo zbrodnie nazistowskich Niemiec jakoś udało się rozliczyć. Zbrodnie sowieckiej Rosji już dużo gorzej, wręcz