Zapomniane OKO

Pomoc dla rodzin i konspiracja Tymczasem 19 grudnia Szumiejko (w imieniu Krajowego Komitetu Strajkowego) deklarował: „W chwili obecnej ocalała część Komisji Krajowej NSZZ »Solidarność« bierze na siebie obowiązek prowadzenia walki o odzyskanie praw do życia w prawdzie i godności”. Apelował, aby nie poddawać się „psychozie niemocy” i tworzyć „w każdym regionie, w każdym zakładzie, w każdym osiedlu i w każdej wsi” komitety strajkowe. Wzywał do organizowania samopomocy społecznej i odmowy „wszelkiej współpracy” z „wewnętrznym okupantem”. To głównie dzięki jego zaangażowaniu od 13 stycznia 1982 r. zaczął działać Ogólnopolski Komitet Oporu. W pierwszym „Komunikacie nr 1” OKO z 30 stycznia 1982 r., sygnowanym już przez Szumiejkę i Konarskiego wspólnym pseudonimem „Mieszko”, działacze ci stwierdzali m.in.: „Dziś naszym obowiązkiem jest organizowanie się w masowy, ogólnopolski, podziemny ruch oporu”. Miały mu „przyświecać (…) cele humanitarne, głęboko zakorzeniona etyka