Krzyż Ossolińskich, krzyż Popiełuszków, krzyż Polaków

Dar kanclerza Ossoliński jest właśnie u szczytu kariery, której zawsze patronował Władysław IV Waza. Jeszcze zanim przyszły król przywdział koronę, towarzyszył księciu Władysławowi w wyprawie moskiewskiej. Potem jako królewski poseł odbywał misje na europejskich dworach, sprawował najwyższe urzędy państwowe, a wśród nich – godność marszałka sejmu. Po śmierci króla przez dwa lata administrował całym państwem w zastępstwie prymasa, nazbyt sędziwego, aby podołać powinnościom interrexa. Tamte lata są jednak dla Ossolińskiego najcięższe w życiu. W 1648 r. umiera nie tylko jego koronowany patron, ale także ukochany syn, z którym Ossoliński wiązał nadzieję kontynuacji prowadzonej polityki. Niedługo później ginie z rąk Tatarów szczególnie bliski mu bratanek. W 1650 r. na Jasnej Górze zostaje odsłonięty ołtarz fundacji Ossolińskiego. Olśniewa majestatyczną urodą. Modlą się przed nim miliony pielgrzymów. Kaplica staje się bastionem narodowym. Gdy wokół nie ma już Polski,