Ułomny wywiad PRL

Po raz kolejny z funkcjonariuszami WSI zetknąłem się w czasie pracy w IPN, bodaj w 2006 r. Jednym z zadań, które wówczas realizowałem, była próba odtajnienia i udostępnienia naukowcom możliwie dużej liczby akt archiwalnych WSW (kontrwywiad) i Zarządu II Sztabu Generalnego WP (wywiad). Kilkakrotnie wysocy funkcjonariusze WSI przeprowadzali ze mną rozmowy, próbując odwieść mnie od realizacji poleceń przełożonych. Jeden z nich, bodaj zastępca szefa WSI ds. wywiadu, oficer w stopniu pułkownika, odwoływał się do patriotyzmu, interesów państwa i konieczności ochrony agentów, którzy – jak się wyraził – pracowali „dla Polski”. Byłem urzędnikiem państwowym, więc nie mogłem pozwolić sobie na wybuch śmiechu. Zgrzyt pojawił się później, kiedy rzeczonemu oficerowi pokazałem teczkę obcokrajowca, który mniej więcej w roku 1946 rozpracowywał dla komunistów armię gen. Andersa stacjonującą we Włoszech. Człowiek ów rozczarowany zerwał współpracę, kiedy dowiedział się, że pracuje dla Warszawy, a nie dla